πολυχαίτης

ο, ΝΑ

αυτός που έχει πολλή χαίτη, πολλά μαλλιά ως χαίτη

νεοελλ.

1. στον πληθ. οι πολυχαίτες και εσφ. τ. πολύχαιτοι

ζωολ. ομοταξία θαλάσσιων δακτυλιοσκωλήκων, τών οποίων τα μεταμερή φέρουν πυκνούς θυσάνους από χιτινώδεις σμήριγγες

2. φρ. «υπόθεση πολυχαίτη»

(παλαιοντ.) θεωρία που υποστηρίζει ότι τα κωνόδοντα αποτελούν τμήμα τού μασητικού μηχανισμού τών πολυχαίτων.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πολυ-* + -χαίτης (< χαίτη), πρβλ. κυανο-χαίτης. Η λ., ως επιστημον. όρος τής Νέας Ελληνικής, είναι αντιδάνεια, πρβλ. αγγλ. polychaetes].